Een ongenuanceerde titel voor dit blog. Enige context is wel op zijn plaats dus. 

‘Kijk jezelf nu zitten. Dit is toch niet normaal meer!? Je loopt tegen een burn-out aan!’ Mijn lief zegt altijd waar het op staat en geeft een schouder om uit te huilen. Ja, want huilen moet ik. Het is negen uur in de avond. De kinderen liggen net in bed. En ik ga op de bank zitten. Mijn hoofd vol. Een hoofd dat op ontploffen staat en mijn lijf op instorten. Duidelijker kan ik mijn grens niet voelen. 

Na een spannend half jaar, waar ik mijn assessment afsloot met een uitgebreid portfolio en een positief beoordelingsgesprek, ben ik nu echt begonnen. Drie dagen in de week de verantwoordelijkheid voor mijn eigen klas. Twintig jaar (voortgezet) onderwijservaring op zak en het vooruitzicht van de studie op de pabo die in oktober zal starten. 

De eerste vier weken van het nieuwe schooljaar, de eerste vier weken als juf van groep acht zijn achter de rug. Het was een worsteling! Met de groep, met de didactiek en met mijn duopartner. Zelfs met het klaslokaal en de plek waar de school staat. Hoe stoer ik een aantal maanden terug dacht ‘dit doe ik wel even’, ik weet dat ik nog veel te leren heb. 

Groep 8, ik had er zo’n zin in!? Al gaat mijn hart uit naar de kleuters, lijkt het voor nu een logische plek. Dat vonden zowel de de schooldirecteur als ik. Mijn ervaringen in de onderbouw van het voortgezet onderwijs zullen goed van pas komen. Jaren gewerkt met puberende scholieren, dus deze kinderen zou ik met gemak aankunnen. Een groep 8-er is nu eenmaal de brugklasser in een dop. Op pedagogisch vlak genoeg kennis en ervaring voor hen. Op de didactiek zou het wat focus vergen. En dat was ook het advies dat ik kreeg van mijn twee tutoren, zij die mijn werkzaamheden in groep 5/6 voor de zomervakantie een ochtend observeerden en beoordeelden.

Het schooljaar startte met de zo genaamde ‘vakantieweek’. De laatste week van de zomervakantie waarin wij als team de officiële start van het schooljaar voorbereiden. Een stortvloed aan informatie kwam als een grote golf op mij af: Estafette, drempelonderzoek, Steamtime, Prowise, rapportfolio, het vragenblokje, pre-toetsing, Dramataal, Snappet en ga zo maar door. Ik sprong. Liet de golf over me heen komen. Sterker nog: ik probeerde zo goed mogelijk met de stroom mee te zwemmen. Zonder bodyboard, dat wel. Mijn nieuwe collega’s leken te denken dat ik deze al bij had. Maar ikzelf had deze golf onderschat. 

Op maandag 24 augustus kwamen de kinderen. 

De aftrap van de gouden weken… Ik moest wel heel hard poetsen om het goud te laten blinken. De negenentwintig kinderen waar ik op dinsdag en woensdag alleen de verantwoording voor had, verkenden vanaf de eerste dag mijn grenzen. 

Ik had gehoopt te kunnen steunen op deze groep 8-ers. Zij waren immers bekend met de gang van zaken op school. Ondanks zeven jaar op deze basisschool leken de meeste kinderen niets te weten van de afspraken die al een hele tijd golden. Ging ik met hen het gesprek aan over verantwoordelijkheid, dan kreeg ik een grote mond. 

Het deed me wankelen. Letterlijk. Ik stond niet meer stevig op mijn benen zodra ik de school binnen stapte. Ik werd onzeker. Hoe kan dit nu? Ik kan toch lesgeven? Ik heb altijd genoten van het lesgeven!? Ik voelde de angst mij overmannen. De angst voor het grensoverschrijdende gedrag van  kinderen. De angst voor de reactie van ouders, als ik het op een bepaald moment nodig vond hen te bellen. De angst voor de overvloed informatie, die mijn directe collega maar bleef zenden. En de angst om mijn passie voor en visie op het onderwijs te verliezen…  

De voor mij belangrijkste vraag kwam bovendrijven: hoe kan ik in het basisonderwijs, op deze school, de leerkracht zijn die ik wil zijn? 

Er kwam een kantelpunt. 

Ik zag mijzelf zitten. Vanaf een afstand. Huilend en trillend op de bank. Daar zittend dacht ik aan wat een van mijn leerlingen mij vandaag liet zien. 

Het was eigenlijk heel simpel. Ik stond in het klaslokaal. De kinderen om me heen. Veelal bezig met de verwerking van een instructie die ik zojuist had gegeven. Plots stond ze daar. Naar me toegekomen om iets aan me te vragen. Ogenschijnlijk heel normaal. Toch voelde ik mijn grens. Dit meisje stond zó dicht bij mij. Zowat op mij!? En ze stelde haar vraag al voordat er wederzijds contact was. Ik voelde dat ze mijn ruimte pakte. En ik liet het toe…

Het was me duidelijk dat mijn wiebelende knieën plaats moesten gaan maken voor stevige benen. Ik moest gaan en moet blijven staan! Letterlijk én figuurlijk. Om niet helemaal opgebrand te raken. Maar om weer contact te krijgen met mijn passie voor onderwijs. Er moest iets in mijn mindset veranderen. Want ik heb een verantwoordelijkheid: mijn eigen grenzen aangeven! Aan mijn leerlingen, aan mijn collega’s en vooral aan mijzelf. Ik ben startend leerkracht, zonder ervaring in het basisonderwijs. Maar wel met een idee over wie ik als leerkracht wil zijn. Ik mag de tijd nemen om te wennen en om te leren.  Dat is de opdracht aan mezelf die ik wil en ga uitdragen!

Je kan misschien ook genieten van:

1 reactie

  1. Beste Inge,

    Wat een mooi kwetsbaar blog.
    Ook voor mij herkenbaar hoor. Bij elke verandering start je weer opnieuw. Moet je je plek opnieuw veroveren en moet je keihard werken. Vooral in je hoofd gebeurt er dan zoveel. Je wordt teruggeworpen en hebt niet veel meer aan de verworvenheden uit het verleden. Dat jij dit zo durft te verwoorden maakt je tot een hele goede leerkracht. De onderwijsbevlogenheid die jij hebt zal je door deze periode heen helpen. Lief zijn voor jij ook.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *