Lof(e) voor de kleuterjuf.

Zij die vol overgave haar werk doet. Het werk dat misschien niet eens als ‘werk’ voelt. Want zij gaat op in het spel dat zij samen met de kinderen heeft. De kleuterjuf die zorg draagt voor een veilig omgeving waarbinnen de kinderen onbevangen hun eerste stappen in school zetten. De omgeving als derde pedagoog. De kleuterjuf die kan lezen en schrijven met alle kinderen. De kleuterjuf waarvan de kinderen houden. 

Begin jaren ‘80 zette ik als vierjarige mijn eerste stap in de basisschool. Als van thuis uit oudste kind kwam er veel onbekends op mij af. Details waren het, maar oh zo indrukwekkend. Het woord ‘pauze’ viel ergens in die eerste dagen. Ik had geen idee wat dat was!? Kinderen die met elkaar gingen afspreken na school. Ik hoorde het en zag het ze doen. Dat wilde ik ook! Alleen… Niet met mijn klasgenoten, maar met de juf!? Die vond ik namelijk het leukst. De liefste zelfs! Naar haar was ik het meest nieuwsgierig en bij haar voelde ik me op mijn gemak. Veilig. Had de juf ook een thuis, of sliep zij op school? Op een bepaald moment vroeg ik haar: “Mag ik met jou afspreken?” 

Van het eerste bezoek bij haar thuis kan ik me eigenlijk niets meer herinneren. Misschien vond ik het wel te spannend. Kan ik overweldigd zijn geweest. Maar de latere bezoeken en logeerpartijen kan ik me nog goed herinneren. We waren inmiddels verhuisd van de stad naar een dorp en ik zat op een andere school. Als 7-jarige bleef ik contact houden met mijn kleuterjuf. Ik schreef haar brieven en reisde terug naar de stad om haar te bezoeken. Regelmatig ging ik logeren. Het was er anders dan thuis; kreeg er zuurdesembrood met hagelslag, mocht met behulp van een strijkijzer een vetkrijttekening op een t-shirt ‘printen’, we bezochten samen de dierentuin in Antwerpen en zij nam me mee naar Amsterdam waar we eens een alternatieve school bezochten. Onderweg naar die grote stad mocht ik zelfs een heel (!) blikje cola leegdrinken!?

Het contact verwaterde. Zij verhuisde een aantal keer, zelf werd ik ouder, kwam in de pubertijd terecht en was bezig met het verkennen van de wereld om me heen: vriendinnen, de buurt, uitgaan en naar school. 

Tot het moment dat ik als tiener ernstig ziek werd. Enigszins hersteld van deze ziekte kwam ik op het idee om mijn kleuterjuf weer eens op te zoeken. Zij bleek niet meer op het adres te wonen dat ik nog van haar had. Wat nu? In het telefoonboek vond ik haar niet en social media was nog niet in die tijd. Ik besloot bij de Ekoplaza, de plek die we samen eerder bezochten, een briefje op te hangen. Misschien was dit nog steeds de winkel waar zij haar boodschappen deed…

Het duurde maar een aantal dagen voordat ze mij belde. Een enkel bezoek volgde. 

Tot een tien jaren later. Na die vele jaren waarin ik studeerde, werkte als docent, een huis kocht, trouwde en drie kinderen kreeg, ontmoetten wij elkaar weer. Opnieuw keerde ik terug naar haar en ging ik zelfs, net als vroeger, een aantal keer logeren. Bij haar vond ik, even weg uit mijn drukke bestaan, rust. Zorg. En de aandacht zoals ik die als kleuter ervoer. 

De herinneringen aan mijn kleuterjuf kwamen weer boven toen ik een aantal weken geleden een dag mee mocht kijken en doen in groep 1/2. Vier- en vijfjarigen die na het eerste oogcontact en praatje al snel tegen me aan kwamen zitten. Zelfs bij me op schoot kropen. 

Met een stapel tekeningen en een zelfgemaakt vriendenboekje met de vraag of ik daar in wilde schrijven, vertrok ik met een warm hart naar huis.